ԲԱՐԻ ԵՐԵԿՈ
Հարգելի Ռաֆայել, այս անտարբերությունը, երբ խորն ենք ուսումնասիրում, շատ խորը ապազգային արմատներ ունի. սերունդ է ձևավորվում, սերունդ որի մեջ հայրենասիրական գաղափարախոսությունը մեռած է. ինքնասիրության, թուրքի ասած "թասիբ" հասկացողությունն իսպառ վերացած է. ապրում են վերտուալ կյանքով. Ես այս թերացումը տեսնում եմ դեռ մանկապարտեզից, դպրոցից. Եվրոպական համակարգին անցնելով մոռացան ազգայինը, որը բոլոր պարագաներում պետք է լինի առաջնային, այլապես այս համընդհանուր գլոբալիզացիայի հոսանքի մեջ կկորչենք, կձուլվենք, կգնանք...
Եվրոպան, Ամերիկան դրա ջատագովներն են. ու վայ փոքր ազգերին, ովքեր իրենց արմատներից ամուր կառչած չեն, նրանք ջլատում, բզիկ-բզիկ են անում ազգի հիմնարար արժեքը, ենթարկում իրենց խաղի կանոններին. դրա վառ օրինակներից Եհովականներին պաշտոնապես գրանցելն էր, երկրոդ քայլն ու ամենավտանգավորը անդամակցությունից հետո է լինելու, քանզի Եվրոպան չի սիրում սահմաններ. էլ մենք մեր եղածի տերը չենք լինելու, իսկ արևմտյան Հայաստանի համար այսքան պայքարը կգրվի սառույցին: Դեռ խորը չեն ուսումնասիրվում Եվրոպային անդամակցվելու օգուտն ու վնասը, ինչպես նաև թուրքիայի հետ սահմանի բացման պարագայում:
Ռաֆայել, ես միայն այս տարի չէ որ բարձրաձայնել եմ. անցած տարի Դինքի մահվան հաջորդ օրը' 20-ին, երբ ամբողջ Եվրոպական հեռուստաալիքները Թուրքիայում սպանված Դինքի մասին էին խոսում, մեզ' Հ1-ը հրամցրել էր "Թեժ տասնյակը" շալախոներով, հետո Սուսաննա Սաֆարյանի 50-ամյակի տեսաերիզը. մի խոսքով այնքան տոնական էր, որ ընդհանրապես հրաժավեցինք ընտանիքով Հ1-ի հաղորդումներից ու "Evronows" նայեցինք, քանի որ հաճախակի ռեպորտաժ էր հեռարձակվում Թուրքիայից: | 