(Արցախի ժողովրդին)

Սիրտդ մի ընկճիր

Դու նեղ պահերին

Գիտցի´ր, քեզ հետ է

Ժողովուրդն հայոց.

Ինչ գործ կբռնես

Դու մի վարանիր,

Գիտցի´ր, քեզ հետ է

Ժողովուրդն Հայոց

Թեկուզ վիրավոր,

Բայց մի հանձնվիր

Գիտցի´ր, քեզ հետ

Ժողովուրդն Հայոց

Մասիս սարի պես

Կանգնիր աներեր

Գիտցի´ր, քեզ հետ է,

Քեզ հետ է

Ժողովուրդն Հայոց

2003թ

Շատ երկրներ ես ման եկա,

Ազգերի հետ տվի, առա.

Մի մեծ գախտնիք ասեմ թող ձեզ.

Հայի տեսակն հատուկ ասես

Նոր հայտնություն եղավ ինձ մեծ.

Մի հայտնություն խորհրդավոր,

Որ հայ ազգն աստվածատուր,

Խելք, շնորհքով, բարք ու վարքով,

Իրեն սիրով, նվիրումով,

Արարելու իր տաղանդով

Ոչ մի ազգի մեջ չտեսա.

Անգամ թեկուզ քայլվածքով

ՈՒ աչքերի խոհուն փայլով

Նրան երբեք չես շփոթի.

Ո´չ մի անգամ, ո´չ մի ազգի

2003թ Բրյուսել

Կուզմ շրջել , շրջել անվերջ,

Կուզեմ անվերջ երգեր երել.

Բարդու խշշոցը չունի վերջ

Նա չի սիրում երբեք լռել:

Աղմուկ է սիրում սրտիս պես,

Նոր երգ է տալիս աշխարհին,

Մեծ երգիչ է դարձել ասես,

Հնօրյա, խշշացող բարդին

1968թ Արտաշատ

ՈՒ՞Ր ԳՆԱՑԻՆ ՏԱՐԻՆԵՐՍ

ԵՐԱԶԻ ՊԵՍ ՉՔԱՑԱՆ

ԵՐԲ ԱՐԹՆԱՑԱ, ՈՒՇ ԷՐ ԱՐԴԵՆ,

ՀԵՏ ԿԱՆՉԵՑԻ' ՉԴԱՐՁԱՆ

Ես համաձայն չեմ  

Ձեր բառերի հետ.

Ես իմ բարերով

Իմ խոսքը կասեմ

Ես համաձայն չեմ

Ձեր մտքերի հետ.

Ես իմ մտքերը

Իմ ծով մտքերը,

Լոկ իմ բառերով,

Թեկուզ հասարկ

Սեփական լեզվով,

ՈՒ իմ քնարով

Կհնչեցնեմ շիտակ

ՈՒ՞ր ես տանում բախտ  

Թևավոր

ՈՒ՞ր ես տանում

Չգիտեմ.

ճամփաներդ ոլոր-մոլոր

ՈՒ՞ր եմ գնում 

Չգիտեմ...

Բոբիկ ոտքով փշերի մեջ

Զու՞ր եմ գնում

Չգիտեմ

Անցնում անվերջ սար ու քարեր

ճի՞շտ եմ գնում

Չգիտեմ...

Կհաղթե՞մ արդյոք բարձունքն այս.

Մտածում եմ.

Չգիտեմ...

1994թ Արտաշատ

Ասում եմ,-

Մուսա, ժամանակ չունեմ

Քիչ հետո կգաս, 

Երբ պարապ լինեմ.

Նեղանում է նա

Տխուր հեռանում...

Խղճում եմ նրան 

ՈՒ հետ եմ կանչում,-

Ի՞նչ ես նեղանում

Իմ խելոք ընկեր.

Մարդ կա պարապ

Օրը չի անցնում,

Մարդ էլ կա'

Գործից աչքը չի բացում

1985թ Արտաշատ

Ամեն գարնան հետ

Վառ գարուններն են

Իմ գարուններն են

Նորից ինձ կանչում

Իմ գարունները

Ծաղկած սարերի

Մեղմիկ հովի հետ

Բարձր սարերն են,

Ծանոթ սարերն են

Նորից ինձ կանչում

Ծանոթ սարերը.

ՈՒ նրանց մամռոտ

Շվաքում ծաղկած

Ձնծաղիկներն են

Նորից ինձ կանչում

Ձնծաղիկները...

Մեր բարդու ծառին

Իր բույնը դրած

Արագիլներն են

Նորից ինձ կանչում

Արագիլները...

Շանթ ու որոտի

Երկունքով ծնված

Ծիածաններն են

Նորից ինձ կանչում

Ծիածանները...

ՈՒ գարնանային  

Այս խենթ զարթոնքին

Խաղաղությունն է իմ

Միակ մաղթանքը

Խաղաղությունը...

Արցունքի երկու կաթիլներ դանդաղ

Իջան այտերիս, այնտեղ չորացան.

Աշխարհը ցնորք թվաց աչքերիս,

Ծաղիկները ողջ խաբուսիկ մի բան

Սերը ապրելու զգացում թվաց

Շիրմաքարը լոկ փաղաքշեց հոգիս.

Արցունքի երկու կաթիլ մնաց

Կեղեքողն ու լափողը սրտիս:

1964թ Լենինական

Մաքառում եղավ

Կյանքս բովանդակ.

Չարի, տմարդի

ՈՒ մոլորյալի...

Անգամ թշնամուս

Հանդեպ եղավ մարդ.

Թող չհնչի այդ  

Ձեզ զարմանալի

Երբեք իմ ճամփից

Ես չշեղվեցի

ՈՒ չկորցրեցի

Դեմքս մարդկային

Եվ իմ սերմերն

Ամենուր ցանի

--Թող հաճո լինի

Անձս բարձրյալին:

Քանզի կյանքը կարճ,

Նման երազի,

Իսկ մենք հյուրերը

Բախտին քմահաճ

Չարն այս կյանքում

Բնավ տեղ չունի.

Սերն աշխարհում

Թող թագավորի

2003թ Բրյուսել